Er bestaat zelfs nog geen woord voor een ‘verkrachte vader’. Het taboe is groot.
“Ik begrijp ook nog steeds niet waarom. Het blijft voor altijd pijnlijk. Je voelt je buitengesloten. De puzzel blijft.”
“Ik heb een zoon maar ik zie mezelf niet als vader. Ik heb geen rol.”
“Ik hou me op de achtergrond voor de bestwil van het kind. Uit liefde voor het kind wil ik het gevecht niet aangaan.”
“De moeder bepaalt veelal in hoeverre de vader aanwezig kan zijn. De jonge vader trekt vaak aan het kortste eind.”