De laatste jaren is er zeer veel aandacht voor de kwetsbaarheid van de vrouw en van het kind in onze maatschappij. Waaronder bijvoorbeeld #MeToo, de strijd tegen feminicide, de tweede feministische golf, enz … Dat zijn uiteraard zeer positieve, noodzakelijke evoluties.
Er bestaan ondertussen talloze organisaties die vrouw en kind raadgeven/beschermen.
De sociale, maatschappelijke problematieken rond de vrouw, het kind, domineren het medialandschap. Je zou bijna denken dat de man het opperbest stelt.
Helaas blijkt dat in een aantal domeinen niet altijd te kloppen. Op deze domeinen is de positie van de man zeer moeilijk, eenzaam en fragiel.
Het domein van de eenzijdige, afgedwongen kinderwens is er zo een van. Er zijn uiteraard varianten op deze thematiek. Er zijn mannen die vader werden zonder dat zij dat wilden. Er zijn mannen die vader werden met toestemming, maar daarna verstoten werden.
Uit jarenlange eigen ervaring en na een aantal ervaringsgesprekken met mannen blijkt dat deze mannen dikwijls nergens terechtkunnen na een afgedwongen, eenzijdige zwangerschap.
Mannen die gedwongen ‘zwanger’ werden, of ‘zwanger’ werden na een zogenaamd ‘ongelukje’ hebben het veelal sociaal erg hard te verduren. Van de verstoten ouders is 80% vader. Velen belanden in een jarenlang rouwproces. Er zit heel veel pijn en verdriet bij die mannen.
Veelal leidt zo’n ongevraagde, gedwongen zwangerschap tot sociale isolatie. Het ouderschap wordt veelal een verhaal waar ze niet echt aan mee mogen doen. Ze worden een soort van zijlijnvader of interimpapa.
In onze cultuur is nog altijd de moeder de belangrijkste ouder. In sommige situaties beperkt de moeder de toegang van de vader tot het kind. Dit noemt men ‘maternal gatekeeping‘.